ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Այն երկարում է օրուայ 24 ժամերի վրայ:
Կան մասնագիտութիւններ, որոնց աշխատանքային ժամերից յետոյ կարող ես ազատուած համարել քեզ եւ զբաղուել ինչով որ ուզես:
Սակայն երբ կապուած ես «թուղթ ու գրչին», ուղեղդ չունի հանգստեան ժամեր: Նոյնիսկ այն ժամերը, երբ կատարում ես առօրեայ պարտականութիւններ, դրանք եւս ինչ որ ձեւով քեզ ուղղում են յաջորդ քայլին՝ վերարտադրելու այդ ընթացքում ունեցած մտորումներդ:
Իսկ ո՞վ է դրել մեր վրայ այդ պարտաւորութիւնը՝ գրել, վերլուծել, փորձել բառերով բացատրել հոգեբանական իրավիճակներ, թղթին յանձնել անցուդարձերը, մեր ապրուող օրը: Երբեմն լսել, որ անհասկանալի էր, որ կը նշանակի թէ անիմաստ էր, դիմակայել քննադատութիւնների, որ կը նշանակէ, թէ կարծիքդ ընդհանրական չէ, երբեմն հանդիպել ժպիտների (քմծիծաղով կամ իրաւ)՝ «Շարունակէ գրել»: Իսկ նաեւ՝ բոլորը վերագրուած համարել քո անձնական կեանքին:
Ու այս ամէնը լսելով հանդերձ՝ գրողները շարունակում են այդ պարտաւորութիւնը, բնազդօրէն կատարում են իրենց «յանձնուած» գործը՝ մտաւոր աշխատանքը: