ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Յանկարծ լսում ես՝ ինչ որ հաւաքոյթ է, ժողով է, ընթրիք կամ ճաշկերոյթ է: Մի համախմբում է, որի հիմնական նպատակը որոշուած ծրագրի համար նիւթական օժանդակութիւն հաւաքելն է, մի խօսքով՝ դրամահաւաք է, շրջանակի մէջ դրուած… Ու ինչքա՜ն ծրագրեր ծնուել ու շատ շուտով մահացել են նիւթական անբաւարարութեան պատճառով, երբեմն էլ՝ թերեւս մտայղացման ոչ ճիշդ լինելու համար։
Մտածում ես. կարելի՞ է արդեօք որեւէ բան նախագծելուց առաջ խորհել այն նիւթական աղբիւրին մասին, որի միջոցով կարելի լինի շարժել կառոյցը: Օրինակ՝ նախնական դրամահաւաքով բացել որեւէ նպարավաճառի խանութ՝ օրական շահ ապահովող, կամ մանկապարտէզ, որ կ՛ունենայ ամսական վճարող աշակերտներ, թերթի խմբագրութեան կից ունենալ սովորական շահութաբեր սննդի կենտրոն, ու այսպէս կարելի է շարունակել թիւը յարակից օժանդակ մարմինների եւ ստեղծել ծրագիր-շահոյթ մի ամբողջութիւն։
Երբեմն զգում ես, որ տուողը յոգնել է տալուց, իսկ ուզողը է՛լ աւելի է յոգնել ուզելո՛ւց։
Թերեւս գտնուի նիւթական ապահովութեան մի ձեւ, մանաւանդ՝ հաստատուն կառոյցների համար… արդեօք կարելի՞ է: