ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Կը պատկերացնէ՞ք առանց ածականների դամբանական խօսք, գովաբանութիւն… դժուա՛ր է:
Ո՞ւմ ծնողը սիրելի չէ, ո՞ւմ զաւակի կորուստը անժամանակ չէ, ո՞ւմ սիրեցեալը ամենասիրելին չէ: Այս բոլորին պէտք են նոյն զգայացունց ածականները, որ ուզած չափովդ կարող ես շռայլել:
Ցանկացած մահկանացուի կարող ենք դարձնել ազգային գործիչ մեր գովասանքներով, մեր բաշխած կոչումներով՝ նրան վերածելով հերոսի, ուր եւս օգնութեան կը հասնեն համապատասխան ածականները:
Ածականները պէտք են, երբ չկայ յատուկ գործունէութիւն, աւելորդ բառերը ուռճացնում կամ յարգանքի տուրք են մատուցում ննջեցեալին:
Ածականները պէտք չեն, կամ կարող ենք առանց դրանց մնալ, երբ հանգուցեալը ունեցել է մարդկութեան օգտակար լինելու իր տեսիլքը, հաւատքը իր դաւանանքների նկատմամբ, ունեցել է գործունէութեան որոշուած ծրագիր, որն է ծառայութիւնը իր ժողովրդին եւ մարդկութեանը: Նա կարող է լինել պարզ աշխատաւոր, ազնիւ պաշտօնեայ, նուիրուած ուսուցիչ, յայտնի բժիշկ կամ նուիրուած կուսակցական: Եւ եթէ յուղարկաւորութեան ընթացքում նշուի միա՛յն նրանց կեանքի ընթացքը, արդէն կը հասկանանք հանգուցեալի արժէքը եւ կ՛ըմբռնենք նրա կատարած գործերի տարողութիւնը:
Իսկ այդպիսի մարդիկ՝ յարգանքի արժանի, գոյութիւն ունեն, եւ նրանց դամբանականները, թերեւս չհաւատաք, առա՛նց ածականների են։
