ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Ու մինչեւ հիմա կարծես ասում էինք. «Ազնիւ խօսք եմ ասում, թուրք քաղաքացի, դուք մեզ եղեռնի էք ենթարկել»:
100 տարի յետոյ, եւ թերեւս էլ հիմա է ժամանակը՝ Սփիւռքի զօրանալը, անկախ հայրենիքի այս հարցում վերջապէս գրեթէ ինքնուրոյն կողմնորոշման ձեւակերպումը, որ անկիւնաքարն էր մեր պահանջատիրութեան, ամէն կողմից փաստերի կուտակումը, գալիս են դառնալու ապացոյցներ:
Ապացոյցները հրաշքներ չեն առաջացնում:
Հրաշքներ քիչ են լինում կեանքում, որոնք կարիք չունեն ապացոյցի, քանի որ անհաւատալի պատահարներ են, առանց բացատրութեան, եւ սահմանում ենք դրանք որպէս հրաշք:
Ապացոյցները դառնում են հիմնաւոր փաստարկներ, լուռ եւ խօսուն, էլի՛ գրեթէ առանց բացատրութեան:
Թէ որքանո՞վ դրանք կը լինեն արդիւնաւէտ, դարձեալ պիտի սպասենք:
Իսկ միգուցէ հրա՞շք կատարուի…
