ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Աշխարհում համընդհանուր երեւոյթ է տարեդարձի օրը ու այդ առթիւ նուէրներ ստանալը: Այն կարելի է յայտարարել, նշել ու ստանալ նուէրներ, կամ էլ նոյնիսկ չբացայայտած՝ կը լինեն իմացողներ եւ որեւէ ձեւով կ՛անդրադառնան ու կը շնորհաւորեն յոբելեարին:
Մանկական տարեդարձները խնդութիւն են, երիտասարդներինը՝ ուրախութիւն, մեծահասակներինը՝ խոկալու առիթ, աւելի տարեցներինը՝ յարգանք ու պատկառանք յառաջացած տարիքի նկատմամբ, որ նրանց վերածել է ապրող իմաստութեան, եւ այս բոլոր պարագաներում էլ՝ շնորհաւորում եւ փոխանցում ենք մեր սրտից բխած նուէրը:
Իսկ եթէ այդ առաջացած տարիքը ունի մի հաստատութիւն, կազմակերպութիւն, մի տպագիր խօսք եւ վերջապէս՝ մի թերթ, որ ապրում է 100ից աւելի տարիներ՝ պատկանելիութեան ծիրն ընդարձակել ու ընդգրկելով զանազան ազգային կառոյցներ, տոկալով հայկական իրականութեան, հայ լեզուի պահպանման սփիւռքեան խոչընդոտներին, նաեւ՝ բոլոր ազգերի համար ստեղծուած ժամանակակից գիտական նուաճումների ու տպագիր խօսքի գրեթէ անհաւասար պայքարին, կարո՞ղ ենք յայտարարելով նշել այդ թերթի տարեդարձը եւ ունենալ նուէր:
Կարո՛ղ ենք. տարեդարձ է՝ յարգանք ու պատկառանք ներշնչող: