Ա.- Լիբանանի ընկերուհիդ վերադարձա՞ւ Հայաստանից:
Բ.- Այո՛, աղուոր նկարներ դրած էր, չէ՞:
Ա.- Մի քիչ ժամանակավրէպ, հնաբոյր էին թէ՛ նկարները, թէ՛ գրութիւնները, թէկուզ այս օրերին նկարուած, բայց՝ ոչինչ:
Բ.- Այդ ի՞նչ կը նշանակէ: Բայց մոռցեր ես, որ սփիւռքահայերը Հայաստանը ուրիշ աչքով կը տեսնեն:
Ա.- Դա առաջ էր. երեխային սկզբում կը գուրգուրաս, մեծանալուց յետոյ հաւասարի, ընկերոջ պէս կը վարուես նրա հետ: Հայաստանը հիմա պիտի սառնասիրտ դիտես, ո՛չ զգացմունքային, որպէսզի կարողանաս ճիշդ որոշումներ տալ:
Բ.- Ո՛չ, հիմա ալ: Երբ Զուարթնոց հասնին, հողը կը համբուրեն (տողերս գրողը յանցաւոր է): Երբ Արարատը տեսնեն, ծունկերնին կը կքոտի (հոս՝ կրկին): Երբ Օփերայի հրապարակը երթան, կը կարծեն 1988ն է (դարձեալ):
Ա.- Ես այդպէս չեմ տեսնում:
Բ.- Դուն թիփիկ հայաստանցի մըն ես:
Ա.- Թերեւս տիպիկ մի անզգամ:
Բ.- Չէ, չէի ըսեր: Ան, որ հողը իր ոտքին տակ ունի (ունէր), իմ տագնապը չապրիր:
Ա.- Քեզ մօտ հողի զգացումը միացած է նաեւ կեանքիդ անկանոնութեան եւ ապագայիդ անորոշութեան հետ, դրա համար էլ նժարը թեքում ես հողիդ կողմը, թերեւս այն հաւասարակշռի:
Բ.- Անշուշտ, երբ ամբողջ կեանքդ կ՛անցընես ուրիշի հողին վրայ, չես կրնար հողիդ մագնիսականութենէն չազդուիլ:
Ա.- Կարծում եմ հիմա զգացականութիւնը չեն ընդունում հէնց այնպէս, հողդ հիմա պէտք ունի միայն ուժեղների եւ դասաւորուածների, որ թէ՛ կարօտդ հասկանայ եւ թէ դրսում ապրելդ արդարացնի: Իմիջիայլոց, այս երկխօսութիւնը կարելի է հրապարակել:
Բ.- Տեսա՞ր, բանի մը ծառայեց բանդագուշակութիւնս:
Ա.- Տեսնենք թէ ինչի:
Բ.- Աղէկ, բարի գիշեր: