ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Մերժել էի շատ պարզ մի բան, ինչին կարող էի նաեւ այո ասել: Անզգալաբար այդպէս էր ստացուել, ու տհաճ զգացողութիւնը հալածում էր ինձ:
Մեղաւորի զգացումով կատարուածը պատմում էի աղջկաս, նա տուեց ինձ հետեւեալ բացատրութիւնը. «Երբեմն մեր մերժումը կ՛իյնայ ոչ ճիշդ անձին վրայ, քանի որ ոչ թէ ան էր խնդրոյ առարկան, այլ մեր համբերութիւնը սպառած էր ա՛յդ վայրկեանին, եւ զայրոյթը պատահական բաժին ընկաւ ներկայ ենթակային»: Իրօք, այդպէս էր, սակայն փաստը մնում էր փաստ՝ բացասական պատասխան:
Գուցէ աւելի երկարաձգենք մեր համբերութիւնը, որովհետեւ ասուածը արդէն դուրս է գալիս, չենք կարող վերադարձնել:
Գուցէ զգուշանանք, թէ ո՞ւմ ենք մերժում, կարեւորենք, թէ ի՞նչ ենք մերժում, եւ կամ… եթէ դեռ ուժն ունենք մերժելու եւ պատասխանատուութիւն ստանձնելով տալու դրա բացատրութիւնը՝ առանց վարանելու մերժենք: