ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Բողոքի եւ ընդվզումի ցոյց էր տեղի ունենում՝ հայկական երկրորդական վարժարանի փակման անակնկալ որոշման կապակցութեամբ։ Դպրոցի ուսուցիչները, աշակերտները, իրենց զաւակների ապագայով մտահոգ ծնողներ, հարազատներ եւ բարեկամներ հաւաքուել էին յիշեցնելու հայութեան, այս պարագային՝ տուեալ դպրոցի եւ միութեան ղեկավարութեան, թէ իրենք ինչպիսի՜ անքակտելի թելերով են կապուած իրենց սիրելի հաստատութեանը, ի՜նչ մեծ նշանակութիւն ունի իրենց համար հայկական կրթօճախի գոյութիւնը։
Հեռուստակայնների սփռումները, բջջային հեռախօսների նկարահանումները թոյլ էին տալիս բոլորիս, անմիջապէս կամ յետոյ, ակամայ մասնակից դառնալ հաւաքին։ Շատերն էին խօսք առնում, հայերէն կամ անգլերէն, իրենց յուզիչ ելոյթներով յայտնում էին իրենց պահանջատիրութիւնը, այս անգամ ո՛չ թուրքից եւ ոչ էլ Եղեռնի համար, պահանջում էին հայից՝ իրենց հայ տունը։
Սակայն խօսքերից աւելի մեզ յուզեց մի երեւոյթ. եկել էին նախակրթարան եւ միջնակարգ ունեցող հայկական վարժարանների աշակերտներ, է՛լ աւելի մտահոգ աչուկներով՝ ո՞ւր պիտի գնան իրենք վարժարանն աւարտելուց յետոյ, արդեօք պիտի գտնե՞ն մի հայ դպրոց շարունակելու իրենց ուսումը… ու մասնակցում էին ցոյցին։
Պիտի ընդունուէ՞ր բողոքը, պիտի բեկանուէ՞ր որոշումը, դարձեալ պիտի փայլէի՞ն այդ մանուկների աչուկները, թէ որոշումն արդէն վերջնական էր, եւ այս ընդվզումը պատմութեան մէջ պիտի արձանագրուէր լոկ՝ որպէս ցոյց։