ԱՆՆԱ ՇԱՆԱԶԱՐԻ
Ամէն առաւօտ արթնանում, արագ-արագ պատրաստւում ենք օրը սկսելու համար, այդ օրուայ նպատակին հասնելու համար. միշտ փնտռում նպատակը, վախճանը:
Առաւօտը արթնանալիս մտածում ենք՝ «գնամ գործիս հասնեմ», «գնամ դասիս հասնեմ», կամ էլ՝ «արագ դասերս վերջացնեմ, որ կարողանամ յանձնարարութիւնս ժամանակին յանձնել»: Իսկ դասը վերջացնելիս մտածում ենք՝ ինչքա՛ն արագ կարող ենք տուն վերադառնալ, ճաշել, կամ թէ սպասել օրուայ աւարտին, որ վերջապէս անկողին մտնենք ու քնանանք: Երբեմն իրապէս հաճոյք ենք ստանում օրուայ ընթացքից, բայց դժբախտաբար, սովորաբար միայն մի տեղ հասնելու եւ վերջնական նպատակի յոյսով ենք ամէն քայլ վերցնում: Նպատակ ունենալը ի հարկէ դրական եւ հարկաւոր է, բայց երբեմն այնքա՛ն զբաղւում ենք մտածելով աւարտի մասին, որ մոռանում ենք հաճոյք ստանալ ընթացքից: Շատերը երիտասարդներին խրատում են, որ անընդհատ ապագայի մասին չմտածեն եւ աշխատեն ապրել ու հաճոյք ստանալ ներկայից, որովհետեւ կարելի է, որ ներկայի զուարճանքը կորցնեն, կամ այն մոռանան՝ երազելու ընթացքին: Բայց արդեօք իսկապէ՞ս այդքան վատ բան է ապագայի մասին երազելը: Արդեօք իսկապէ՞ս մի կորուստ է ներկայի:
Երբեմն մտածում եմ հաւատքի մասին: Ճի՛շդ է, հաւատքը շինուած է մեծ յոյսի վրայ: Բայց հաւատքը նոյնպէս կեանքի առօրեայ մի մաս է, հաւատացեալի համար առաջնորդ ամէն խօսքի, ամէն գործի: Երբեմն նկատում եմ, թէ կեանքի դժուարութիւնների ընթացքում է որ յաւիտենականի մասին աւելի ենք մտածում: Այդ նպատակի միտքը անգամ կարծես մի փախուստ է դժուարութիւններից: Գուցէ աւելի դիւրին է գեղեցիկ ապագայի մասին մտածելը, քան թէ ներկայի դժուարութիւնները լուծելը: Ապագան դեռ գոյութիւն չունի, ուրեմն՝ կարող ենք ինչպէս ուզենք նրան նկարագրել: Վերջաւորութիւնը՝ նպատակը կարող է, որ շատ հաճելի եւ գեղեցիկ թուայ մեր մտքում. դրա համար է, որ յաճախ ապաստանում ենք աւարտի մասին մտածումներում: Երբեմն գեղեցիկ նպատակի մասին մտածելը նոյնիսկ մեզ ուրախացնում է ներկայում: Միթէ՞ բոլորս էլ ներկայի ուրախութիւնը չենք փնտռում: Ճիշդ է, իրականութիւնը կարող է մեր երազած նպատակներից շատ տարբեր լինի, բայց այդ յոյսը եւ երազանքի հաճոյքը նոյնիսկ երբեմն բաւարար է մեզ ուրախ պահելու ներկայում, կամ՝ դժուարութիւնների ընթացքում:
Շատ հետաքրքիր է տարիքի դերը այս հանգամանքում: Բոլորն էլ կարող են երազել, նպատակ ունենալ կամ ապագայի մտքերով զուարճանալ, բայց հետաքրքիր է, որ երբեմն ինչքա՛ն մարդկանց տարիքը բարձրանում է, այդքա՛ն աւելի իրենց անցեալն է դառնում հրճուանքի աղբիւր: Կրկին՝ ներկան չէ՛, որ իրենց զուարճանք է պատճառում, այլ անցեալի բարի յուշերը: Թւում է, թէ անցեալի մասին մտածելիս, աւելի վառ կերպով լաւ եւ ուրախ յիշատակներն ենք մտաբերում, եւ մտածում, թէ երանելի էին այն օրերը: Եթէ մեր այդ անցեալի օրերը այն նոյն օրերն են, որ մենք ապրեցինք ապագայի եւ երազանքների մասին մտածելով, ու կրկին կարողացանք ստեղծել հաճելի յիշատակներ ապագայի համար, դէ ուրեմն երազելը կորուստ չէր ներկայի, այլ միայն մի միջոց՝ ներկայի ուրախութեան յաւելման: