ԿԱՐԻՆԷ ՏԷՐ ԳԷՈՐԳԵԱՆ
Արդեօք նախազգացումներ բոլորս ունե՞նք. ունե՛նք, այն էլ ինչպէս։
Ունենք, եթէ զգում ենք, որ պէտք է լռել, չմտնել, չխառնուել, չլսել, չտեսնել, չխօսել, եւ այլ «պէտք է»ներ, որ զսպում են մեզ եւ հաւասարակշռում մեր առօրեայ վարքուբարքը։
Մի դէպքում, մեր այդ վերապահումները կարծես տեղին են լինում եւ օգնում են մեզ անյարմար վիճակների մէջ չընկնելու համար։ Մի այլ դէպքում, սակայն, մեր զգուշաւորութիւնները վերածւում են անտարբեր քաղքենիի լռութեան, անհոգ, անկենդան, նոյնիսկ եթէ ներքուստ այդպէս էլ չենք։
Ո՞րն է ճիշդը. դիտել ամէն բան կողքից, առանց մասնակցելու շրջապատի եռացող կեանքին, առանց կիսելու քո մտահոգութիւնները եւ ընդունելու դիմացինի հոգսերը, սառը եւ անզգայ, թէ՝ ապրել, մխրճուել օրուայ թոհուբոհին, հետեւելով քո նախազգացումներին՝ նոյնիսկ որոշ սայթաքումներով։