Եւ ի՞նչն էր պատճառը. կաթոլիկ աշխարհը կանգնեց մեր կողքին՝ համաշխարհայնացրեց մեր սուրբին, բաժնեկցեց մեր կոտորածի վիշտը, լսելի դարձրեց այն ողջ մարդկութեանը:
Արարողութիւնների կատարման հետեւելիս, երբ ամերիկեան ցամաքամասում կէս գիշերն անց ժամեր էին, եկեղեցական այդ ծիսակատարութիւնը նմանւում էր մի հրաշքի՝ մարդկութիւնը սրբացնող եւ դէպի երկինք տանող, փառաւորող ու անմահացնող:
Անվիճելի դրական երեւոյթ լինելով հանդերձ կատարուածը, մեր հոգին ուռճացնում էր մի այլ իրականութիւն. մեր երկրի ներկայութիւնը պետական մակարդակով:
Ի՞նչը կարող էր աւելի ազդեցիկ լինել մեր գոյութիւնը ի սպառ վերացնել ցանկացողների համար, քան այդ փոքրիկ՝ Հայաստանի Հանրապետութիւն կոչուող հողակտորից այդպիսի պատուիրակութեան ներկայութիւնը տաճարի ողջ շքեղութեան մէջ. կառավարական կազմ, կրօնական շքախումբ, մշակութային ներկայութիւն եւ յարակից ներկաներ:
Յարգա՛նք մեր անձնուէր Սփիւռքին: Սակայն չես կարող անտարբեր լինել սեւուլիկ եւ կլորիկ աչուկներով գիւմրեցի այն աղջնակի նկատմամբ, որ հոգու խորքից, հողի ուժով, նախնիների արեան կանչով երգում էր մեր շարականը: Նա ապրում է այն հողի վրայ, որ պատմութեան մեզ փոխանցած միակ սեփական հատուածն է, եւ ինքն էլ՝ դրա տէրն է:
Նա երգում էր տիրոջ ուժով եւ իրաւունքով: